Ochrona przyrody

Podstawowym aktem prawnym regulującym zasady ochrony przyrody jest Ustawa o Ochronie Przyrody z dnia 16 kwietnia 2004 roku (Dz. U. z 2004 r. Nr 92, poz. 880) z późniejszymi zmianami, która w rozdziale 2 określa formy ochrony przyrody.

Istniejące, projektowane i proponowane formy prawnej ochrony przyrody w Nadleśnictwie Smolarz.

                          Na terenie Nadleśnictwa Smolarz znajdują się:

·        1 Rezerwat Przyrody (77,50 ha)

·        2 Obszary Chronionego Krajobrazu (19 090,77 ha),

·        3 Obszary Natura 2000 ( 19 141,12 ha),

·        3 Użytki Ekologiczne 13,86 ha (13,95 ha), 

·        6 pomników przyrody i 2 strefy ochronne

·        Siedliska podlegające ochronie

Rezerwaty przyrody – istniejące.

Rezerwat przyrody obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienione ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi.

1)     Rezerwat „Jezioro Łubówko”,

utworzony został Zarządzeniem Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 8 lipca 1991 r. M.P.Nr 25/91/,poz. 172/. Za rezerwat „Jezioro Łubówko” uznaje się obszar jeziora oraz otaczających je lasów położonych w gminie Drezdenko w województwie lubuskim. Celem ochrony jest zachowanie unikalnego, urozmaiconego krajobrazu morenowego oraz buczyny pomorskiej o naturalnym charakterze.

W skład rezerwatu wchodzą:

1.                       Obszar lasu o powierzchni 62,12 ha w Leśnictwie Zagórze Nadleśnictwa Smolarz

2.   Jezioro Łubówko o powierzchni 15,38 ha, stanowiące własność Polskiego Związku Wędkarskiego w Gorzowie Wielkopolskim.

              Lustro jeziora ma barwę turkusową. Jest zbiornikiem mezotroficznym wykazującym cechy oligotrofii wapiennej. O czystości wody świadczy jej przezroczystość potwierdzona licznymi badaniami.

Teren rezerwatu jest silnie pofałdowany o deniwelacji dochodzącej do ponad 50 m.   Z tego względu zaliczany jest do terenu wzgórzowego. Uwzględniając pochodzenie terenu należy do pagórków i wzgórz moren czołowych przekształconych peryglacjalnie. Ze względu na formy mezo i mikroreliefu obszar ten jest mocno urozmaicony, posiadający liczne formy wypukłe i wklęsłe. Formy wypukłe to pagórki, wzgórza, wały morenowe i wierzchołki kopulaste. Natomiast do form wklęsłych należy zaliczyć jary, wąwozy i rynny polodowcowe.

Rezerwaty projektowane :

1.     Torfowisko Linkowo – (Leśnictwo Przeborowo; gm. Dobiegniew) Celem ochrony projektowanego rezerwatu „Torfowisko Linkowo ” jest zachowanie torfowiska mszarnego, przejściowego z unikatową florą roślin naczyniowych i zarodnikowych wraz z cennymi i rzadkimi gatunkami rodzimej fauny, a także z naturalnymi procesami regeneracji zbiorowisk roślinnych.

Obszary Chronionego Krajobrazu:

1.     Puszcza Drawska o pow. ogólnej Nadleśnictwa – 19044,16 ha

2.     Dolina Warty i Dolnej Noteci o pow. ogólnej Nadleśnictwa – 46,61 ha

Obszar chronionego krajobrazu obejmuje tereny chronione ze względu na wyróżniający się krajobraz o zróżnicowanych ekosystemach, wartościowe ze względu na możliwość zaspokajania potrzeb związanych z turystyką i wypoczynkiem lub pełnioną funkcję korytarzy ekologicznych.

Obszary Natura 2000:

·        Uroczyska Puszczy Drawskiej PLH 320046

Ostoja obejmuje większą część dużego kompleksu leśnego na równinie sandrowej, położonej w środkowym i dolnym biegu rzeki Drawy. Na terenie ostoi rozproszone są liczne, małopowierzchniowe ale bardzo cenne torfowiska przejściowe i kilka dobrze zachowanych torfowisk alkalicznych. W odniesieniu do żyznych i kwaśnych buczyn jest to jeden z ważniejszych obszarów w Polsce.

·        Dolina Dolnej Noteci PLB 080002

Szeroka dolina rzeczna, poprzecinana licznymi kanałami z pozostałościami starorzeczy i kompleksami torfianek. Na większości obszaru średnio intensywna i ekstensywna gospodarka łąkowo-pastwiskowa. W okresie lęgowym obszar zasiedla co najmniej 1% populacji krajowej następujących gatunków ptaków: kania czarna, kania ruda, rybitwa czarna; w stosunkowo wysokim zagęszczeniu występują: błotniak stawowy, derkacz, dzięcioł średni, kropiatka.

·        Lasy Puszczy nad Drawą PLB 320016

Obszar obejmuje większą część dużego kompleksu leśnego na równinie sandrowej, położonej w środkowym i dolnym biegu rzeki Drawy. W lasach dominują bory sosnowe z domieszką brzozy, dębu i topoli. Na obszarze tym występuje co najmniej 38 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej, 14 gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi.

Użytki ekologiczne:

Na terenie Nadleśnictwa Smolarz ustanowiono 3 użytki ekologiczne , o ogólnej powierzchni 13,86 ha ( 13,95 ha) informacje dotyczące danych obiektów znajdują się w tabeli poniżej:

Pomniki przyrody

Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody żywej i nieożywionej lub ich skupiska o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej. Za pomniki przyrody uznawane są obiekty odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.

Na terenach niezabudowanych, jeżeli nie stanowi to zagrożenia dla ludzi lub mienia, drzewa stanowiące pomniki przyrody podlegają ochronie aż do ich samoistnego, całkowitego rozpadu.

Na gruntach Nadleśnictwa Smolarz znajduje się 6 pomników przyrody, w tym:

Ochrona strefowa wybranych gatunków zwierząt

Ostoje, miejsca rozrodu i regularnego przebywania niektórych gatunków zwierząt podlegają ochronie zgodnie z Rozporządzeniem MŚ z dnia 28 grudnia 2016 roku w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt.

Na terenie Nadleśnictwa Smolarz wyznaczono 2 strefy występowania Bielika.

Bielik Haliaeetus albicilla – władca wód i lasów

Bielik jest gatunkiem dwuśrodowiskowym – gniazduje w środowisku leśnym, natomiast poluje na obszarach otwartych, głównie nad rybnymi jeziorami, stawami hodowlanymi i w dolinach rzecznych. Wielkość terytorium uzależniona jest od zasobów pokarmowych. Przeciętnie wynosi około 60 km² (19-115 km²); pary żyjące w rozproszeniu mają ogromne rewiry wynoszące nawet ponad 400km².

Siedliska lęgowe bielika to zwykle rozległe stare lasy sosnowe, bukowe łęgi nadrzeczne, najczęściej w wieku 90-120 lat. Bieliki jednak mogą się gnieździć we wszystkich typach lasów. Warunkiem jest obecność starych drzew z rozłożystymi koronami, zdolnymi utrzymać duże gniazdo (czasami osiąga wagę 1 tony). W dużych kompleksach leśnych gniazda umieszczone są w najstarszych, luźnych drzewostanach (często użytkowanych rębnią gniazdową) w drzewostanach o średnim wieku około 150 lat.